Son cüret / Yılmaz Özdil ; genel yayın yönetmeni İlknur Özdemir ; yayına hazırlayanlar İlknur Özdemir, Salih Yavuz ; grafik tasarım ve uygulama Yeşim Ercan Aydın ; kapak tasarımı Füsun Turcan Elmasoğlu.

By: Özdil, Yılmaz, 1965- [author.]Contributor(s): Özdemir, İlknur | Yavuz, Salih [editor.] | Aydın, Yeşim Ercan [graphic designer.] | Elmasoğlu, Füsun Turcan [cover designer.]Material type: TextTextLanguage: Turkish Series: Sia Kitap ; 70.Publisher: Kadıköy, İstanbul : Sia Kitap, 2020Manufacturer: Küçükçekmece, İstanbul : Optimum Basım San. ve Tic. Ltd. Şti. Copyright date: ©2020Edition: Birinci Basım: Ekim 2020Description: 452 pages ; 23 cmContent type: text Media type: unmediated Carrier type: volumeISBN: 9786254440489 (paperback)Subject(s): Turkey -- Politics and government -- 1918-1960LOC classification: DR589 .Ö93 2020Summary: Şişli’deki üç katlı pembe binanın perdeleri sıkı sıkıya kapalıydı. Gaz lambasının cılız ışığı, odayı hayal meyal aydınlatıyordu. Altı kişiydiler. Üzerine harita yayılmış masanın etrafında, ayaktaydılar. Talihsiz bir kuşağın çocuklarıydılar. Hayat onları hep mecbur bırakmıştı. Bıyıkları terlediğinden beri neredeyse bir gün olsun günyüzü görmemişlerdi, Çanakkale’den Trablus’a, Yemen’den Sina’ya, Balkanlar’dan Kafkaslar’a vuruşmadıkları coğrafya kalmamıştı. Ve neticede, işte bu daracık odaya sıkışmışlardı. Uzuuun uzun anlattığı haritadan başını kaldırdı. Adeta nefes bile almayan arkadaşlarına baktı. Ulusun kader anıydı. Söylenecek ne varsa söylenmişti. Söz bitmişti. O çelik mavisi gözlerinde belli belirsiz bir keder bulutu dolaştı. “Vakit tamam” dedi... “Umutsuz olmayacağız. Uçurumun kenarındayız. Bizi canlı canlı mezara atmak istiyorlar. Son bir cüret belki kurtarabilir. Anadolu’ya geçiyoruz!” https://www.siakitap.com.tr/son-curet-yilmaz-ozdil?filter_name=son%20c%C3%BCret
Item type Current library Shelving location Call number Status Date due Barcode
Books MEF Üniversitesi Kütüphanesi
Genel Koleksiyon DR 589 .Ö93 2020 (Browse shelf (Opens below)) Available 0022946

"Hasan Tahsin'e"

Şişli’deki üç katlı pembe binanın perdeleri sıkı sıkıya kapalıydı.
Gaz lambasının cılız ışığı, odayı hayal meyal aydınlatıyordu.
Altı kişiydiler.
Üzerine harita yayılmış masanın etrafında, ayaktaydılar.

Talihsiz bir kuşağın çocuklarıydılar.
Hayat onları hep mecbur bırakmıştı.
Bıyıkları terlediğinden beri neredeyse bir gün olsun günyüzü görmemişlerdi, Çanakkale’den Trablus’a, Yemen’den Sina’ya, Balkanlar’dan Kafkaslar’a vuruşmadıkları coğrafya kalmamıştı.
Ve neticede, işte bu daracık odaya sıkışmışlardı.

Uzuuun uzun anlattığı haritadan başını kaldırdı.
Adeta nefes bile almayan arkadaşlarına baktı.
Ulusun kader anıydı.
Söylenecek ne varsa söylenmişti.
Söz bitmişti.
O çelik mavisi gözlerinde belli belirsiz bir keder bulutu dolaştı.
“Vakit tamam” dedi...

“Umutsuz olmayacağız.
Uçurumun kenarındayız.
Bizi canlı canlı mezara atmak istiyorlar.
Son bir cüret
belki kurtarabilir.
Anadolu’ya geçiyoruz!”

https://www.siakitap.com.tr/son-curet-yilmaz-ozdil?filter_name=son%20c%C3%BCret