"Demokratikleşme"--cover.

Includes bibliographical references (pages 93-97).

Türkiye'nin modernleşme macerası, Tanzimat'tan bu yana esas olarak kurumsal reformlar dizisi olarak algılanmış ve öyle yaşamıştı. Cumhuriyet'in iddiası ise bu süreci nihai olarak sonlandırmış olduğuydu. Ancak söz konusu reform süreci kurumlar üzerinde yoğunlaştığı ölçüde, siyasetin de bu kurumlar üzerinden ve bu kurumlar eliyle yapılmasında neden oldu. Osmanlı'dan miras kalan devlet-toplum kopukluğu, siyasetin bu kopukluğu gidermesi beklenen kurumlara taşınmasıyla sonuçlandı. Devletle toplum arasındaki kopukluğun en işlevsel olduğu alan ise muhakkak ki dinsel duyarlılıklara ilişkindi. Bu nedenle Diyanet İşleri Başkanlığı'nın topluma hizmet vermenin ötesinde, vatandaş 'oluşturma'ya yönelik bir görevi de oldu. Ancak toplumun iç dinamiği bu kurumsal çatıyı zorlamaya devam etti ve dinsel duyarlılığın eğitimde bir hareket alanı bulmasıyla birlikte İmam Hatip Okulları modeli hayata geçme şansı buldu. Türkiye bugün hala siyaseti kurumlar üzerinden yapma geleneğini kırabilmiş değil. Dolayısıyla Diyanet İşleri Başkanlığı da, İmam Hatip Okulları da olması gereken işlevlerinin dışında siyasi anlamlar taşımakta, toplum tarafından siyasi bağlam içinde algılanmakta ve bu kurumlara ilişkin tartışmalar toplumsal taleplerle buluşan siyasi çözümleri ima etmekte...