Buyur, otur. Evet, yalnızım. YAL-NI-ZIM. Şaşırma, ben dilsizim DİL-SİZ. Anladın işte, sesim zor çıkıyor. Ben de söyleyeceklerimi işte, böyle, küçük kağıtlara yazıyorum. Onun gibi bir şey, . Ben sana göre iyi bir arkadaş sayılmam. Niye öye tuhaf tuhaf bakıyorsun yüzüme? Yoksa o biçim misin? O Bİ-ÇİM? İyi, çünkü benim o tarakta bezim yok. Yazık olurdu sana, pek de yakışıklı çocuksun.. YA-KI-ŞIK-LI! Tamam. Buraya ilk kez geliyorum da. Sıkılmazsan otur, hesap benden, merak etme. Çek bakalım. Şerefe! ŞE-RE-FE! Ben pek bir şey yemem ama, sen bir şeyler atıştır istersen. GAR-SON! GAR-SON! Bir küçük daha. BİR-KÜ-ÇÜK DA-HA!- Hiç dilsiz görmedim mi? Aldırma. Soğuk, sıcak, bir şeyler getir işte. Bir de leblebi. LEB-LE-Bİ! Korkma, alkolik falan değlim. Aslında alkolik olmak da olmamak da marifet değildir. Doğuştan bir yetenek sorunudur bu. Alkolik olup olmayacağına gen'lerin karar verir. GEN. Duymadın mı hiç? İnsanın küçük modeli. KÜ-ÇÜK İNSAN. Yok, tohum değil. O dediğin de değil. Küçük, çok daha küçük. Evet, kim bilir, belki de dediğin gibidir, yani alınyazısıdır hepsi de. Takdir-i ilâhiden söz ediyorum.